Schiermonnikoog

The last days of my summer holiday Erik and I spent on Schiermonnikoog, a Dutch island in the Wadden Sea.
The first day was overcast and quite rainy. We used it to make long hikes through the National Park. The second day we rented a bike and explored the parts of the (small) island, we hadn't seen the day before. The weather was great then, and we had a very relaxed day. Too bad we miscalculated the time we had to leave a little bit. That brought us an hour too early to the ferryboat. Well the sun was shining and it was not too bad. The only downer was, that we were driving home late as well (our excuse to visit the golden arches).

Kathy, Sean, Rick, John, Tiffany, Craig, Steven, Jeremy, Juan, Becky, Brenda ...

Once you are through immigration and customs, Americans usually are the most friendly, enthusiastic and interested people on earth.
People in Europe often as me, if waitresses, cashiers, motel employees, volunteers at a state visitor center, and all the others, really mean it when they ask you how your doing, where you come from or just tell you to have a great day. Well ..., I don't know if all those people really mean what they are communicating, but who cares? It's not important if waitress Tiffany is really interested in where we're heading or if ranger Brenda is really interested in the German words on a pillow at the Holzwarth Lodge. Fact is that all those people are making CONTACT. A friendly word costs next to nothing, but makes an other person's life more pleasant. We should learn something from America in that respect.

There are some extraordinary people, we met on our trip that I want to point out.

Sean: we met him in Jackson, WY. He works at Jenny Lodge in Grand Teton NP. We had dinner together, watched some drunk soccer moms and a soccer dad, who was giving away Jim Beam baseball caps. From Sean we learned a lot about seasonal work in the tourist business.

Rick: Rick lives with his partner Derek in Butte, MT. Too bad that Derek was "on a mission" in Texas and we could not meet him. But John, a friend of Rick and Derek's from outside Butte was filling in for him. We had the most funny evening, not only because of all the stories John told us about his career as an undertaker. Both were making us laugh with so many anecdotes about their lives and the people of Western Montana. We were supposed to meet Rick and Derek in Denver before we would fly back to Amsterdam, but unfortunately that didn't work out.

Craig: also called Steelhead since our visit. Craig is the most caring man we experienced during our tour through Idaho. He took all the time to show us around in Boise, had a fantastic lunch in an Asian restaurant (with an annoying waiter) with us and played his role as reporter Steelhead from "Salmon, Trout & Steelhead International Magazine" at the press conference after the resignation speech of republican Senator Larry Craig. That was so hilarious (I mean what could have happend, don't worry we behaved well at the Boise Depot)!

Becky: is a ranger at Arches NP. She gave up her job as an English teacher in Virgina to be a ranger at Arches. She took us on the most wonderful hiking tour through the Fiery Furnace. She gave us a lot of information you can't read in the official publications of the park. She took us to a secluded area in the park and made us listen to the wind, she encouraged us to crawl, crouch and jump through, along and over the most frightening rims, cracks and holes. Thanks to her we had an amazing afternoon.

Jeremy: is the bouncer at the Denver Wrangler. He is an amazing guy with an enormous potential of general knowledge that would serve him well in quizzes like "Who Wants To Be A Millionaire?" or "The Weakest Link". In that respect he reminds me lot of my former lover Kirk. It was very interesting chatting with him two nights in succession. His lover must be very proud to live with a man like Jeremy.

Juan: is the vice president of th Front Range Bears in Denver. We met him through Jeremy on our second evening in the Wrangler. Juan is a very outgoing person and I understand completely why he is the vice president of the FRB. He is such a laugh in his direct approach of people. Very funny! (By the way, what was the name of that special welcome greeting with the triangle, the salt and the tequila?)

Guys we had a great time with all of you! We hope we will see you again soon. Come to Europe and keep in mind that I will be more then happy to host you at my house in Zwolle. There's a (small) spare bedroom with a double bed for you (and your lover/friend). ... And yes, I can get you from Amsterdam Airport.

"Komt een vrouw bij de dokter"

Dit boek van Kluun was eigenlijk mijn vakantielectuur. Maar omdat er zo veel andere dingen te doen waren op vakantie heb ik het boek pas zaterdag nacht uitgelezen en dat is maar goed ook. Hoewel ik aan het begin van boek erg moest lachen om de stijl en de keuzes van de juppy personages (ze leken zo uit Koefnoen te komen), was ik aan het einde toch zo ontroerd, dat ik over de laatste 10 pagina's wel een uur heb gedaan omdat de letters steeds door mijn tranen heen en weer zwommen.
Voor mij is dat een unicum. Ik kan makkelijk huilen bij een film, maar een boek, dat hou ik toch altijd wel droog. Zo niet deze keer dus. Het einde was zo ontroerend en confronterend tegelijk dat gewoon het water in mijn ogen schoot.
Het is maar goed dat ik het boek niet in het vliegtuig uitgelezen heb...

Denver

De laatste twee dagen brengen we in Denver, de hoofdstad van Colorado door. We bekijken het Denver Art Museum (DAM), de nieuwe bibliotheek, het State Capitol, 16th Street Mall, Union Station en Cheesman Park.
Tussendoor pakken we onze koffers en tassen in.
De avonden brengen we door in het gay uitgaansleven van Denver, waarbij de Denver Wranger bij ons met stip op 1 staat. We raken daar aan de praat met doorman Jeremy en via hem komen we ook aan de praat met andere mensen in de bar. Een bijzonder welkom krijgen we van Juan, de vicevoorzitter van de Front Range Bears. Denver blijkt een leuke homogemeenschap te hebben.
Vrijdag ochtend pakken we de laatste spullen in en vertrekken naar het vliegveld. Leveren de auto in en checken in. De vluchten zijn redelijk "uneventful" (afgezien van een oude heks die me met een krant op mijn hoofd slaat omdat ik voor haar gevoel met mijn stoel te ver achteruit ga zitten) en zaterdag ochtend staan we weer op Schiphol.

Moab

Maandag 3 september (Labor Day in de USA) komen we 's avonds in Moab aan. Moab, eveneens in Utah, lijkt in veel opzichten het tegendeel van Salt Lake City. Het is klein, gezellig en komt vrij liberaal, ja zelfs progressief over. Alles draait om de twee nationale parken en een aantal stateparks in de buurt. Wij zijn voor Arches NP gekomen, maar de noordingang van Canyonlands NP was eveneens binnen handbereik geweest.
Ik geniet de avond aan onze mooie pool en de hottub.
De volgende ochtend gaan we vroeg op pad. We willen ons namelijk om half acht (dan opent het bezoekerscentrum zijn deuren) inschrijven voor de een begeleide tocht door de Fiery Furnace (een gebied inhet park waar men zonder ranger moeilijk in komt). Bovendien willen we van de koelte in de ochtend gebruik maken om de zware tocht naar Delicate Arch te ondernemen. Beide lukken: om half acht hebben we voor $ 20,- ons deelnamebewijs voor de tour op zak en korte tijd later zijn we op weg naar de beroemde boog. Ondanks de koelte, komen we toch totaal uitgeblust bij de 1474 meter hoog gelegen Delicate Arch aan, nadat ons een hele bus met Japezanen (Japanners, Chinezen, Koreanen???) op de trail tegemoet gekomen is.
Voor de tour door Fiery Furnace, die om 2 uur beginnt hebben we mooi de tijd om de overige bezienwaardigheden van het park te bezoeken: The Windows, Balanced Rock en Devils Garden met Landscape Arch.
Om kwart voor twee wacht ranger Becky ons en 20 andere enthousiastelingen op het afgesproken punt op. We maken een zware tocht die drie uur zal duren, zegt zij. Na nog eens 50 waarschuwingen over wat ons te wachten staat vertrekken we. De Fiery Furnace is een onbeschrijfelijk mooi gebied met steile klims en afdalingen, diepe kloven en nauwe spleten. Al dat moet dus doorwandeld of beter doorkropen en doorwrongen worden. Maar het is alle moeite meer dan waard. Moe maar voldaan lagen we 's avonds in onze hottub.
Na het eten, zijn we nog één keer het park ingereden om van een ongelooflijk mooie sterrenhemel te genieten.

Maroni

Langs het Grote Zoutmeer, waarvan er toch maar bijster weinig te zien krijgen, rijden we naar Salt Lake City. De stad werd op 24 juli 1847 door mormonenleider Brigham Young gesticht, nadat hij zijn beroemde uitspraak "this is the place'' had gedaan. In de stad draait dan ook alles om mormonen of te wel de aanhangers van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Dit kerkgenootschap werd opgericht in upstate New York door Joseph Smith, nadat deze enkele visioenen had waarin hij god, Jezus en de engel Maroni had gezien. Op onverklaarbare wijze kwam hij in het bezit van gouden teksttafels die op ondoorgrondelijke wegen in Zuidamerika waren beland, Smith heeft de tekst "vertaalt" en ziehier het bijbelboek "Mormon" was een feit. Van polygamie waren de eerste mormonen niet vies en zelfs heden ten dage schijnt het bij fundamentalistische mormonen nog voor te komen. Mij is volstrekt onbegrijpelijk hoe Smith het klaarspeelde om volgelingen voor zijn geloof te verzamelen, maar het is hem gelukt. Eén van hen was Brigham Young. Hij leidde te gelovigen, die in de oostelijke staten vanwege hun extreme opvattingen vervolgd werden naar het Westen. Onderweg legde de oude Smith in Illinois het lootje en leidde Brigham Young de gemeenschap naar het Grote Zoutmeer. Wereldwijd schijnt het geloof 13 mln aanhangers te kennen, waarvan 1,2 mln in Salt Lake City.
Dwalend door het gebied waar de momonentempel in Salt Lake City staat bekruipt mij het gevoel, dat ik (en minstens 13 mln anderen) door een geile, schizofrene godsdienstwaanzinnige bedonderd ben. Wat ik alleen niet begrijp is waarom zo veel aardige mensen het geheel niet doorzien (hebben) of ben ik aan het einde degene die het allemaal niet snapt. Een ding weet ik zeker: Ik ben niet geboren om Mormoon te zijn.

Southern Idaho

Het Zuiden van Idaho is in tegenstelling tot het berg- en bosrijke Noorden een soort woestijn. Boise ligt in deze woestijn als een groene oase, maar als je de stad via I-84 richting het oosten verlaat zie je al snel hoe droog de omgeving is. In grote lijnen volgen we de Snake River die (met een "big smile") een grote boog door het Zuiden van Idaho trekt.
We bezoeken Twin Falls, waaar vanaf een reusachtige stalen brug "BASE jumpers" met hun parachutes hun kunstjes doen. Ik krijg al een knoop in mijn maag als ik ernaar kijk. De brug overspant een enorm diepe canyon die de Snake River hier uit het vulkanisch gesteente heeft gevreten.

De volgende dag vertrekken we naar "Craters of the Moon National Monument". Aanvankelijk twijfelden we of we hier wel heen wilden, maar uiteindelijk was dit bijzondere stukje aarde de moeite dubbel en dwars waard. Craters of the Moon bestaat uit enorme lavavelden, waarvan de jongsten nog geen 2000 jaar oud zijn. In geologisch opzicht dus bijzonder jong. De kans bestaat dan ook dat zich in de nabije toekomst nieuwe uitbarstingen voor zullen doen, al is bekend dat de huidige hot-spot van dit gebied, (het zwakste punt in de aardkorst) onder het nabije Yellowstone NP ligt.
In Craters of the Moon bewonderen we de verschillende soorten lava: Pahoehoe, Aa, Blue Dragon Flow, breadcrust bomb, ... en dalen we zelfs af in een heuse grot. Indian Tunnel zoals deze grot heet, is de deels ingestorte tunnel waardoor duizenden jaren gelden de vloeibare lava stroomde terwijl de lava aan de bovenkant al uitgehard was. Een indrukwekkende belevenis.
We verlaten Idaho in zuidelijke richting via de I-15. Omdat we nog wat tijd over hebben besluiten we om nog twee dagen in Arches NP in Utah door te brengen.

Craig

In Boise (spreek: Boysie, afgeleid van "La Riviere Boise" zoals de Franse pelsjagers de plek noemden) ontmoetten we Craig, een event planner die aanbood om ons huwelijk voor een zacht prijsje voor ons te plannen. Craig is een bijzonder aimabele man met wie we een avond lang ontzettend gezellig gekeuveld hebben en die ons de volgende dag (zaterdag) zijn stad liet zien en met wie we samen heerlijk geluncht hebben in een Aziatische eettent.
Zaterdag 30 augustus 2007 was de dag dat de republikeinse senator Lary Craig ging (moest) aftreden om een onduidelijk scandaal waarbij hij in een herentoilet op het vliegveld van Minneapolis gearresteerd is wegens het uitlokken van homoseksuele handelingen. Een scandaal dat volgens mij alleen in de USA zulke opgeblazen proporties kan aannemen. We stelden ons voor dat we net als CNN, ABC, FOX, enz. naar de persconferentie in het Boise Depot (een oud spoorwegstation) zouden gaan en daar wat vragen zouden stellen: "Senator, we are from 'Salmon, Trout and Steelhead' International Magazine and our readers would like to know what effect your resignation has on the spawning of salmon in Idaho..."
Na de lunch zijn we nog naar Table Rock gereden waar men een fantastisch uitzicht heeft over de stad en heeft Craig ons nog wat chique woonwijken laten zien (waaronder het eerste huis in Boise dat begin vorige eeuw volledig met geothermisch water werd verwarmd.)
Na zo veel goede zorg en een hoop lol was het vrij moeilijk voor ons om uit Boise te vertrekken. Craig had ons graag nog meer van de omgeving willen laten zien, maar we besloten ondanks zijn waarschuwingen om het niet te doen toch maar richting Twin Falls en Craters of the Moon National Monument te vertrekken.

Idaho, way back in Idaho ...

Tja dat heeft dan toch even wat langer geduurd. Inmiddels zijn we al we al weer terug in Nederland en is er helaas een einde gekomen aan een bijzonder mooie reis door de USA. Terwijl mijn pc de 7 CF kaarten a 1 GB van mijn camera leegtrekt, heb ik mooi de tijd om het verhaal af te maken...

Na Glacier NP dachten we een snelle route naar Idaho te kunnen nemen. Voorbij Kalispell zouden we een b-weg door de bergen kunnen nemen die ons snel naar Interstate 90 (I-90) zou kunnen brengen. Vanwege de vele bosbranden onderweg waren we er niet helemaal gerust op, maar toen we aan de bewuste afslag aankwamen, bleek de b-weg, de MT-556, weer een ongeasfalteerde weg te zijn. Hadden we dat kunnen weten? Nou misschien wel, maar onze kaart was er niet helemaal helder over. Omdat het om een stuk weg van 45 mile leek te gaan en we die dag al 50 mile unpaved road achter ons hadden, besloten we dat het beter was om rechtsom keert te maken. We reden terug naar Kalispell waar we de nacht in een motel van onze favoriete keten Motel 6 doorbrachten. (Omweg in totaal: rond 80 mile)

30 augustus: vandaag vinden we de I-90 zonder problemen en rijden we onder de klanken van "Idaho" van Dolly Parton (of was het Anita Meyer?) de staat Idaho binnen. In eens is het een uur eerder, omdat dit gedeelte van Idaho in de Pacific Time Zone valt. We houden daarom een uitgebreide lunchpauze in het plaatsje Wallace, een oud mijnwerkersplaatsje dat duidelijk betere tijden heeft gekend, maar zijn charmes nog niet verloren heeft. Ons doel vandaag is Post Falls, een soort voorstad van Coeur d'Alene. Frederick Post, geboren in Schönbach (Herborn), heeft in de 19de eeuw de aanzet gegeven tot het stichten van deze plaats. Als plaats- en naamgenoot van mij, zou het dus best nog eens familie van mij geweest kunnen zijn. Vandaar de moeite die we nemen. We bezoeken de Treaty Rock, waar uit een inscriptie blijkt dat Frederik een stuk land en de watervallen aan de Spokane River heeft van indianen heeft gekocht, om een zaagmolen te beginnen. Helaas is de zaagmolen vervallen en zijn de watervallen ontoegankelijk omdat er nu elektriciteit wordt opgewekt. Post Falls zelf stelt niet veel voor, maar de omgeving met de Coeur d'Alene Lake is wel bijzonder mooi. Langs de grens met Washington rijden we (soms door dikke rook vanwege de vele bosbranden) via Moscow en een Scenic Byway (Northwest Passage) naar Grangeville (zie vorig bericht).

De volgende dag gaan we via andere Scenic Byways verder naar het Zuiden. We hebben in ons hoofd dat we in ieder geval gebruik willen maken van één van de vele warme bronnen onderweg. Warm Lake, een plaatsje midden in de bossen en de bergen, lijkt ons een aantrekkelijk doel. Helaas is het plaatsje ondanks de regen van afgelopen nacht vanwege de bosbranden niet bereikbaar. We besluiten daarom in de buurt van Garden Valley in een National Forest een nieuwe poging te wagen. Met wat doorvragen lukt het ons inderdaad de bron (naast de South Fork Payette River) te vinden. Het water is ronduit heet te noemen (ik schat het op 42 C). We gaan ons lekker uitleven in het water en vertrekken als we lucht zien betrekken.
Na 5 minuten rijden zitten we midden in de bergen in het afschuwelijkste noodweer. Bomen buigen bedenkelijk in de harde wind, de regen hamert op de voorruit en zelfs met de hoogste stand van de ruitenwissers is het zicht hooguit 20%. Overal komen stenen en rotsbrokken naar beneden gerold. Het kost enige moeite om een veilige plek (zonder bomen en weg van de afgrond) te vinden waar we de auto even aan de kant kunnen zetten. Zo snel als het onweer op kwam, zo snel was het ook al weer voorbij. In de avondzon bereiken we Boise, de hoofdstad van Idaho.